:: به اسیران قفس مژده ی گلزار بیار ::

روز ۲۳ مارس داریوش عزیز پس از چهار سال وقفه ای که به صورتی نا مشخص و تا حدودی بنا به دلایلی متفاوت باعث عدم برپایی برنامه ای از سوی ایشان در دبی شده بود در سالن Madinat Arena در قلب شهر هزار رنگ "دبی" برای اولین بار و در میان حضور لبریز دوستدارانش به روی صحنه رفت تا پس از این دوری بار دیگر در کنار گوش موطن خویش با لمس رویای نمناک خلیج همیشگی فارس سرود عشق و آزادی سر دهد.

برای من و ما که اینبار داریوش را نزدیک تر از نزدیکی همیشگی اش، همروز و شب خود می دیدیم شوقی بالاتر از چشم دوختن بر آسمانی که حالا درست بالای سر او هم قرار داشت رخ نمی نمایاند. اما این برایمان کافی نیست، مشتاقم بیشتر از جزئیات این برنامه بدانم ، گوشی تلفن را بر میدارم و به امید برقراری تماس شماره را می گیرم. حالا این صدای زنده و جاری اوست که اینبار به جای صدای ضبط شده ی زیبایش در گوشم می پیچد. هنوز هم نمی توانم نلرزم!

صدایم در طنین صدایش جان می گیرد و اولین سلام سال جدید را به او عرضه میدارم...

" دلم خیلی گرفته بود و فرصت پرواز می طلبید، خیلی حرف ها دارم که با تو در میان بگذارم. می گویم خیلی چرا که می دانم زیادیِ حرف هایم هیچوقت تورا ، تنها تورا، خسته نکرده و پیوسته با روی باز و قلب مهربانت پذیرای تعرض عاشقانه ام به لحظات پاک و با ارزشت بوده ای، همیشه! "

 اینبار هم چون همیشه مهربانی پیشه کردی و فرصتی قرار دادی تا پس از برگزاری کنسرت دوم سال ۸۵ خود در لس آنجلس گفتگویی آزاد و بی پرده با این کمترین و برای صحبتی بی واسطه با گروهی از هوادارانت، گروهی که بیشترشان ساکن ایران، سرزمین عزیز تو، هستند.

 و این تو بوده ای که عطش سیری نا پذیر آنها را دریافته ای و دوستی و نزدیکی خاصی با آنان برقرار داشته ای. درود من و دیگر دوستانم چه در این خاک و چه در آنسوی مرزهای غربت بر تو یاور همیشه مومنِ لحظه های تنهاییِ ما.

روی لینک زیر کلیک کنید :

http://i3.tinypic.com/wlpzzt.jpg

با تشکر از حسین عزیز

نظر یادتون نره